Facendo camiño

 https://www.instagram.com/reel/CkQf2hBD_y5/?igshid=MDJmNzVkMjY=

Inicio esta entrada co video de María sobre a escola da vida, o cuarto que pecha a intención de motivar dar o paso a entrar dentro no corazón, na cabeza, nas entrañas....

Estamos a 13 días do 19 data fixada para o encontro da Coruña, coas inscricións actuais non poderemos celebrar ese encontro, nen o de Pontevedra do 26, pero o tempo xoga ao noso favor, somos conscientes de que estamos pondo toda a nosa enerxía en que a mensaxe chegue as 20 persoas que ten que chegar e que elas podan iniciar ou continuar camiño de vida en grupo, se non chega ou non existen esas 20 persoas non faremos o previsto, algo novo se creará xa que o camiño está empezando.

Actualización Traxectoria profesional

 

Dende que empecei (2010) con esta experiencia de publicar na intimidade deste blog pouco difundido, non actualizara os datos nen a imaxe agora está ao día.

Cargando as pilas

Empeza xuño, Juno, Hera, Demeter..... lúa crecente momento de sementar e trasplantar, organizo o blog...., reviso...., para anunciar o proximo 15 de xuño novo camiñar. aprehendendo... captando por medio dos sentidos

Grazas por estar ahí a eses amigos e compañeirada de viaxe.... camiñamos para que a vida siga despois da morte.

Todo feito

 

Do libro

Constitución para a vida

Lei fundamental para vivir e morrer en paz

Titulo 51.

Capítulo 1º

Artigo 1. Todo feito

Aquela mañá despertou con enerxía, a pesar de ter durmido mal, varios ruídos fixeron que se despertara, o que mais lle pedía o corpo era moverse estirarse no chan, escoitar a meditación do curso e ver que sentía despois.

Así o fixo, non sen antes revisar watsaap e telegram, … despois decidiu ducharse depilarse e pórse hidratación …tamén chamar unha amiga…. Nese proceso deuse conta de que tiña enerxía de que dende había moito tempo tal vez a primeira vez na súa vida, tiña todo feito, era un sábado, a compra na neveira ou á espera de colocarse, a roupa seca e gardada ou á espera de por nova lavadora, a casa limpa, o xardín mais ou menos axeitado, e o resto do tempo felizmente planeado, unha amiga e escritora vistaría, outra esperaba dar paseo antes, outras dúas acompañariana a bailar e ao día seguinte iría a traballar nese continuo de Tao no que se convertera o traballo ultimamente.

O pensamento que lle veu foi, de felicidade, de verse coas dores non resoltas, aquelas que a acompañaban dende había tempo e que tal vez a seguirían acompañando moitos anos, ate morrer, e que cada vez ía aprendendo a darse os analxésicos mais axeitados para que a feridas abertas, fosen collendo callo e despois pasaran a cicatriz.

Atendendo as tres claves nas que ela se manexaba, quixo contarvos cal era a situación actual influenciada polo triptofano que levaba tomando tres días.

A primeira o amor.

O amor de parella o que mais a desequilibra, miraba atrás, e comprendía perfectamente coa cabeza pero o instinto e o corazón non se puñan de acordo, a cabeza ben guiadiña dicía que estaba todo ben, que a soidade xa non causaba angustia, e que o camiño era o correcto, o instinto levábana por direccións escuras, e o corazón seguía anhelando aquel amor de alma, corazón e vida que xa pasara e que se resistía a ser enterrado para sempre.

O amor filial, estaba encamiñado, pai e fillo nun lugar onde si que os tres centros se alineaban, coas súas loitas e períodos de guerra e paz, e o amor fraterno tamén tiña o seu carroucho trazado, con dor e tamén rancor, por aquelas mulleres que estaban mais presentes se non tiñan parella e cando a tiñan desaparecían sen compartir nen un café á semana durante meses, por un lado comprendía, .....a cabeza dicíalle que así era para elas e que tiña que respectar os seus ritmos..., pero o instinto e o corazón doídos recamaban xustiza, dicindo que se durante meses non houbo dispoñibilidade agora tampouco ela debía estar disposta, ... sempre vencía a disposición ... disposta si, non sempre dispoñible, esa era a razón pola que se estaba aprendendo iso para si mesma, podía practicalo coas mulleres da súa vida.

A segunda a saúde, se aquel día se despertou, con enerxía, quería dicir que a saúde estaba ben, o corpo san, a cabeza coas dores habituais atendendo os desordenes do amor, e dos bens materiais.

A terceira os cartos e o que facilitan a vida, tiña naquel momento a bancarrota mais grande dende os 21 anos, unha débeda de 17.400 euros, cuestión que para o seu carácter era unha fenda importante, isto sumado a suba dos produtos básicos alimentos, luz, carburantes..., facía que por momentos se bloqueara e non pensara con claridade, aquí o que mais lle axudaba era deixarse fluír, confiar, durmir, descansar para que como dicía unha vella amiga, a “listeza” volvera a acompañala e puidera seguir pagando a débeda e desfrutando dese tempo libre, con todo feito, .....e consagrarse á materialización aquela frase escrita no seu diario en maio do 2004.

Co meu pensamento fágome a min

Son libre para ser feliz.

Canto tempo leva vivir??

 

CANTO TEMPO LEVA VIVIR???

Había unha vez unha muller que vivía nun pais moi lonxano.....que entrada a década dos 50 e relacionándose con persoas doutras décadas, 60, 70, 80... observando a vida…. Preguntouse … ¿canto tempo leva vivir?

Aquela muller era amante da Boa Vida, perseguía esa meta do bo vivir, foi dende que, ao entrar na década dos 40 decidira por atención aos minutos vividos …. como se fosen os últimos… xa a morte a visitara na década dos 20 e dos 30 con suficiente impacto para saber que pasamos por este plano e nos vamos….

Pois escoitando persoas que estaban en idades xa avanzadas, e non tan avanzadas....foi vendo ...por exemplo…. que a sexualidade para homes e mulleres cambia cos anos, a veces desaparece tal e como se coñeceu outras cambia a algo novo, e que en cada persoa é diferente aínda, que sempre hai similitudes, ….preguntouse … ¿como será a miña sexualidade despois da menopausia?

Outra temática que lle interesaba era a de pan, traballo e teito, ela xa tiña todo iso, pero algo non lle cadraba no que escoitaba nas persoas que, non tiñan horario laboral; delas aprendeu que o tempo invertido en ganar cartos, é dicir o traballo, é un tempo … non quería dicir… perdido… pero ao que se lle debe prestar atención para que vivir e traballar sexan un so estado… isto aprendeuno das amizades desempregadas, ou xubiladas…. Parece diferente pero non o é, se o desemprego che permite ter teito, comida, amizade… saúde, e amor….. claro… E preguntouse como empregarei o meu tempo cando me xubile ou cando esté sen o horario laboral actual?

Aquela muller era afortunada, o tempo empregado en ganar cartos era para ela un tempo para si mesma, tivo a fortuna de acompañarse de moitas persoas desempregadas que coñecían o segredo da vida, e grazas a iso puido ganar para vivir e investir tempo en si mesma esas horas de “...traballo….” eran horas para a vida.

Despois de escoitar, vidas e preguntas, recordou o seu lema, o da vella canción de “tres cosas hay en la vida,.... salud, dinero y amor...” e puido dicir que facer a compra, cociñar, comer, ducharse, coidar a casa, estar cos que queres, bailar, escoitar musica, ler, meditar, ir en bicicleta, charlar, escoitar, educar fillos, convivir con parellas, buscar parellas, romper parellas, manter relacións, ir a clases, aprender un idioma, ou a tocar un instrumento….ou ensaio e error…. de probar para saber o que quería, o que lle facía ser feliz…..Era realmente VIVIR, e que todo iso que ela xa facía cambiaba moitísimo se o tempo de ganar cartos estaba delimitado por un horario ou non….ou os tempos de crianza… ou os tempos de coidar os maiores… entón... chegou a algunhas conclusións e a moitas preguntas:

Conclusión 1. Cando aquelo que consideramos vida se ve e se coida podemos despegarnos de patróns … sexan os que sexan… patróns que nos din por exemplo: hai que ducharse a diario, hai que aspirar a casa a diario, hai que facer o amor a diario, hai que ganar cartos…. Hai que ...hai que… mandatos ou patróns que poden servir para vivir ou mal vivir, e cando os horarios non veñen marcados de novo empezamos a pasar horas no supermercado, na cociña, na cama, na limpeza, en gañar cartos…. Pero se non se ve e se coida esa vida, non nos desapegamos deses patróns e podemos atoparnos ante un….. non teño tempo…

e preguntouse…. a que dedico o tempo para non ter tempo?

Conclusión 2. Ela tiña que desobedecer. Todos os patróns posibles…. Para ver … sentir… pensar… o que ela quería para VIVIR, … decidiu empezar por perder o tempo, desempregalo non aproveitalo… probar a non ducharse, a non cociñar, a non coidar, a sentarse nun bar escoitar as conversas alleas.. mercar cousas inútiles,… e preguntouse….. Perderei o tempo ou gañareino?.

Conclusión 3. O tempo mais rico resultou ser aquel de …….

escoitar o seu fillo sen estar pensando na resposta a dar… gardar silencio despois de escoitar… escribir mais tarde o que lle gustaría aconsellarlle e meses despois entregarllo,

Sentarse a escribir mentres outro fai a compra, a comida ou coida….

Levantarse tarde, meditar, ….ou intentalo… marchar de viaxe… masturbarse… ligar cunha nova persoa… ler…. Estar con persoas que aprecia….e decidir non estar coas que… a pesar de apreciar non é o momento de estar… de empregar o tempo niso….

E volta a empezar… a ver… verse… pararse… darse permiso sempre para dicir si ou non, coa liberdade de ser fiel a si mesma e de equivocarse…. E de volver a empezar.

¿canto tempo leva vivir? Todo o tempo leva vivir, cada minuto é vida, e cada día é vida vivida, solo con darse conta diso en cada respiración en cada abrazo.

Esa foi a única resposta que atopou, as outras aínda segue agora na súa busca.

Colorin colorado este conto está rematado.