Solitis ou vivitis. En galego (Solite, ou vivite)
Había unha vez unha muller nun país sen nome que....
Remataba unha tarde de domingo tomando un Godello de Moterrey cuha imaxe dun Cigarron, parecía que pasara o día soa, pero era mentira, tódalas súas pantasmas estiveran presentes e tamén o viño, ese compañeiro que igual que o entroido, sempre vota unha man nos momentos difíciles.
A nosa amiga, facía balance dos últimos anos, dos últimos domigos... como aqueles meses de convivecia e horarios co pai foran definitorios, dos domingos ao igual que os últimos 15 anos con viaxes tódolos meses á terra que a viu nacer, os amores que se foron..., tamen dos 19 anos de crianza que pronto farían que todos os domingos fosen como este, soa na casa....
Despois do balance, as previsións intentaron entrar pero ese día dixo, non!, hoxe non é momento de ir ao futuro, os retos dos novos pasos, teñen que esperar porque hoxe é domingo!!!.
¿Para que son os domingos?... anos antes eran para fregar aquel piso de madeira cun cepillo duro, ir a misa e a discoteca pola tarde, estudar, sentarse fronte ao lume, ou viaxar duha cidade a outra, para empezar uha nova semana, no verán praia, no inverno casa, durmir, pasear, quedar con amizades ou quen sabe... acurrucarse baixo unha manta no sofá, charlar, ver unha peli e rematar facedo o amor.... ir a bailar, ...ou durmir porque o día antes se foi de festa,... por lavadoras, ir ao xardin... falar por telefono...
E agora que?, un domingo para a soidade, para a orde, para curar a solitis que noutros tempos a levaron a fuxir daquela soidade...de vida...de casa baleira.. de sentir que se empezaba a chorar ou se quedaba quieta algo a paralizaría para sempre...
Pois agora sabe que non, e froito do traballo sobre ela mesma, pudo, recrear un domingo de xaneiro, de por lavadora de dobrar roupa de limpar e regar as prantas, convidarse a comer soa, durmir a sesta e apoiarse nunha boa amiga para erguerse, actualizar temas de informática, e ate colocarse a mascarilla mensual que se convertiu en cuatrimestral no ano anterior, e pintar un mandala e sobre todo.... puido facelo sen comer chocolate, nen sentir angustia, confiando en que a nova etapa ía traer mais do que xa colleitara noutras ocasións, boas amizades, lucidez para rectificar nos erros e tempo para compartir.
Aquel domingo foise a durmir tranquila pedindo que lle fose propicio o despertar, un lúns único como o foi o momento no que me contou este conto, sen saber se padecía de SOLITE ou VIVITE.
Notas. Solitis. Enfermidade que padecen aqueles seres humanos que estando en soidade se senten insuficientes e corren a cobixarse noutro humano. Pode chegar a facerse persistente, se non se trata, conducindo ao que se ven chamando solitis cronica.
Vivitis. Enfermidade que padecen aqueles seres humanos que ánsian da vida algo mais que comer, durmir, consumir.... producida por un exceso de pensar, falta de sentir e un desquilibrio no facer. Moi comun pouco común no seculo XXI. Ten fácil tratamento.
