Camiñando coa Gestalt

1-      28/11/12- Iniciar este espazo foi un proceso de meses que dificilmente poderei hoxe plasmar aquí. 

Camiñante non hai camiño... -Antonio Machado (1875-1939)- se esta frase tivo significado agora ten tamén significante, no camiño que a Gestalt abriu para min. Dende aquí compártoo sobre todo coas compañeiras de formación con quen e de quen tanto aprendín. (Zecilia, Raquel, Bea, Ana G, Ana F, Alberto, Andrés, e Robert). 

Vai por nós e polas persoas que coma nos camiñan e fan camiño. 

Para recoller aquí os inicios, nomeo a Ramiro e a Escola Pañña, con quen empecei, e a Francisco Peñarrubia e Claudio Naranjo aos que lin con avidez.

A María Rodríguez, a miña terapeuta con quen sigo camiñando.

A Xurxo  que entendeu á primeira o que pretendía coa miña imaxe corporativa.   www.dseña.com 

  

A Valle, da escola Guibor de Santiago con quen tal vez siga o meu proceso de formación en Gestalt.

 

A http://gestaltnet.net. Que me acabo de atopar e que conecta co meu sentir.

 "Quienes formamos Gestaltnet.net deseamos que éste sea un espacio de co-creación de unacomunidad de personas interesadas en la terapia Gestalt, donde poder intercambiar recursos útiles y servicios de comunicación que posibiliten el contacto entre nosotros". 

Déixovos e convídovos a camiñar xuntos.

Breves das dúas obras de lectura do primeiro ano:

Da “Terapia Gestalt. A vía do baleiro fértil”, de Francisco Peñarrubia”. Sinto que obtiven coñecemento, que este é un manual básico para coñecer a Gestalt no seu conxunto, ordenada, sistematizada, coas súas luces e as súas sombras.

Do segundo “A vella e novísima Gestalt”, de Claudio Naranjo, recibo o cariño que transmite Claudio, a autenticidade da construción no presente, e síntome parte desa corrente. Ao mesmo tempo remato coa pena de non poder estudalo e compartilo con outros aliados. Estarei atenta cando cheguen.

Grazas a Pañña. http://www.gestaltgalicia.com

A vella e novisima Gestalt

Claudio Naranjo

Tradución autorizada polo autor

Editorial Cuatro Vientos

Madrid 1990

 

 http://www.fundacionclaudionaranjo.com/index.php

Pax. 276. “Penso que a terapia gestáltica, aquel revolucionario método que floreceu e xurdiu na cultura de fai quince anos atrás, actualmente corre o risco de converterse nunha ortodoxia mais, nun monopolio similar ao da psicanálise no pasado. E penso que hoxe en día sería apropiado – cando a Gestalt é amplamente recoñecida- que flexibilizara mais os seus límites, para así facilitar o desenvolvemento dunha Gestalt mais ampla: un enfoque holístico onde as capacidades do individuo para traballar en si mesmo foran empregadas na práctica meditativa e da toma de conciencia da vida diaria, e onde o traballo corporal así como tamén unha perspectiva mental sobre o desenvolvemento humano contribuíra  ao proceso de crecemento do individuo –ademais das sesións de terapia propiamente tales. A terapia gestáltica entón serviría aínda mellor á súa función, como un elemento valioso nun mosaico que, ao mesmo tempo, a complementaría e apoiaría.”

A vía do baleiro fértil

Francisco Peñarrubia

Alianza Editorial

Madrid 1998

http://psicoletra.blogspot.com.es/2012/06/francisco-penarrubia-terapia-gestalt-la.html
 

ARTE E CREATIVIDADE NA TERAPIA

  

A superación do debate técnica - intuición, conecta coas artes como expresión de técnicas e “intuicións” dos artistas.

Ambas se complementan non poden ser a unha sen a outra, e a terapia e a arte son tamén complementarias xa na súa expresión mais xenuína representar o invisible o máxico axudaba a curar as enfermidades.

Peñarrubia fai un excelente percorrido polas diferentes expresións artísticas e a súa conexión coa psicoloxía, dende Freud nas explicacións do inconsciente na literatura e artes plásticas ate Fritz que conecta o baleiro fértil co proceso de creación artística.

A terapia conecta coa arte na expresión dos feitos creadores humanos, todos somos creadores, e artistas na entrega e receptividade, na liberación dun mesmo e do coñecemento intelectual, no estar mais que no facer, e na arte de ser un mesmo, unha mesma ante a vida, permitíndose a espontaneidade e o non saber como forma de creación, coñecendo as técnicas e esquecéndoas, convivindo coas limitacións e cos recursos propios.